هدف اصلی بیمه درمانی این است که کلیه افراد جامعه بتوانند به ازای پرداخت ماهیانه مبلغ اندکی از درآمد خود ، در صورت بروز بیماری از خدمات درمانی رایگان و یا نزدیک به رایگان استفاده نمایند اما چنین هدف والایی در کشور ما هرگز جامع عمل به خود نپوشید در این میان معضل بزرگی که دست به گریبان بسیاری از بیمارستانهای کشور است مسئله بیمارانی است که به هر دلیل از بیمه برخوردار نیستند و متعاقب ابتلاء به بیماری در بیمارستان بستری شده و تحت درمانهای لازم قرار می گیرند و به علت عدم تمکّن مالی در زمان ترخیص قادر به پرداخت هزینه های درمان خود نمی باشند و در چنین مواردی بیمارستان نیز با مشکل مهمی روبرو می گردد از یک سو اگر چنین بیمارانی بدون پرداخت هزینه های درمان ، بیمارستان را ترک کنند بار مالی بزرگی بر دوش این مراکز درمانی خواهند گذاشت و از سوی دیگر ممانعت از ترخیص چنین بیمارانی با هدف دریافت هزینه های درمان نیز در بسیاری از موارد نمی تواند مؤثر واقع گردد چراکه وقتی فردی تمکن مالی نداشته باشد مسلماً نمی تواند حتی به اجبار نیزهزینه های درمان را پرداخت نماید و این امر نیز باعث می شود که چنین بیمارانی برای مدت بیشتری در بیمارستان بمانند و بیمارستان به اجبار مسئول ارائه غذا و ضروریات اولیه به چنین افرادی است که این امر در نهایت باعث تحمیل هزینه های بیشتر و بیشتر به مراکز درمانی می گردد.حال سوال این است که چه افراد یا ارگانهایی مسئول کمک به این چنین بیمارانی هستند؟ از سوی دیگر بیمه های درمانی در کشور ما توانایی پرداخت تمام هزینه های درمان بیماران را ندارد و از طرف دیگر مبالغ پرداختی به مراکز درمانی بابت هزینه بیماران تحت پوشش بیمه نیز بسیار با تأخیر و در اغلب موارد با کسرِ کسورات قابل توجه صورت می گیرد که همه و همه باعث وارد شدن فشار مالی دو چندان به مراکز درمانی و در نتیجه کادر شاغل در این مراکز می گردد. در حال حاضر دولت و وزارت بهداشت مبالغ بسیار گزافی بابت تعهدات گذشته به سیستم بهداشتی و درمانی کشور بدهکار هستند و مسلماً پرداخت تمامی هزینه های بیماران بی بضاعت را نمی توانند بر عهده بگیرند از جانب دیگر تکیه بر قدرت و غیرت خیّرین به تنهایی نیز نمی تواند گره گشای این معضل باشد. لذا حل نمودن این مشکل بزرگ درمانی کشور نیاز به برنامه ریزی جدّی مسئولین محترم کشور در راستای درمان رایگان بیماران دارد.