یکی از سوالاتی که مکرراً ذهن کادر درمانی خصوصاً پزشکان را درگیر خود می نماید این است که اگر فردی مبتلا به بیماری ایدز یا هپاتیت و یا هر بیماری عفونی واگیردار دیگری بود که احتمال آلوده کردن دیگران را به همراه داشت ، آیا کادر درمانی این اختیار را دارند که از ارائه خدمات پزشکی به چنین فردی امتناع ورزند؟ برای مثال فردی را در نظر بگیرید که جهت دریافت خدمات دندانپزشکی به ، داندانپزشک مراجعه نموده است و مشخص می شود که مبتلا به ایدز است! و یا فردی که مبتلا به بیماری شدیداً واگیر خطرناکی است و به علت ایست ناگهانی قلبی ــ تنفسی ناشی از برق گرفتگی نیاز به CPR دارد که به علت نبودن امکانات در محل حادثه باید به وی تنفس دهان به دهان داد در چنین مواردی تکلیف چیست؟ اگر از بررسی اخلاقی این مطلب بگذریم و آن را به کارشناسان مربوطه بسپاریم باید ببینیم که قانون در این مورد چه میگوید. درقانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی چنین آمده است: ماده واحده 1- هرکس شخص یا اشخاصی را در معرض خطر جانی مشاهده کند و بتواند با اقدام فوری خود .... ازوقوع یا تشدید نتیجه آن جلوگیری کند بدون اینکه با این اقـدام خطری متوجه خود یا دیگران شود و با وجود استمداد یا دلالت اوضاع و احـوال برضرورت کمک از اقـدام به این امر خودداری نماید به حبس جنحه ای تا یکسال و یا جزای نقدی تا پنجاه هزار ریال محکوم خواهد شد در این مورد اگر مرتکب از کسانی باشد که به اقتضای حرفه خود میتوانست کمک مؤثری بنماید، به حبس جنحه ای از سه ماه تا دوسال یا جزای نقدی از ده هزار ریال تا یکصد هزار ریال محکوم خواهد شد ........ مسلماً در اقدامات درمانی الکتیو ،چنین حقّی را می توان به کادردرمانی داد برای مثال عدم ارائه خدمات دندانپزشکی و یا عدم انجام عمل جراحی الکتیو در فرد آلوده به HIV ، ولی قانون فوق الذکر در موارد اورژانس که ارائه چنین خدمات پزشکی باعث ایجاد خطرات جانی برای کادر درمانی گردد نیز تکلیف را روشن نموده است البته ابعاد اخلاقی موضوع بسیار وسیعتر از آن است که کادر درمانی را در عدم ارائه خدمات پزشکی در بیمار اورژانس مخیّر نماید که جا دارد همکاران محترم اخلاق پزشکی نیزدر این خصوص اظهار نظر نمایند.