خانم مسنی تحت عمل تعویض مفصل زانوی راست با پروتز قرار می گیرد. و بیمار بعد از 48 ساعت با حال عمومی خوب و با دستورات پزشکی از بیمارستان ترخیص می شود. دو روز بعد از ترخیص، بیمار دچار ادم ، درد و قرمزی در ساق پای راست می شود! فرزند بیمار با جراح تماس گرفته و وضعیت بیمار را برای وی تشریح می کند و جراح با شک به تشکیل ترومبوز در وریدهای اندام تحتانی بیمار، برای وی درخواست سونوی داپلرِ اورژانس می نماید و در برگه مذکوراورژانس بودن انجام این سونوگرافی را نیز درج می نماید. بیمار بلافاصله توسط همراهان به اولین بیمارستانِ نزدیکِ محلِ سکونتِ وی که دست برقضا یکی از مراکز خصوصی درجه یک و به نام تهران نیز می باشد منتقل می گردد. با توجه به شلوغ بودن بخش رادیولوژیِ بیمارستانِ مذکور، منشی بخش از پذیرش اورژانس بیمار سر باز می زند و علی رغم اصرار همراهان که از قضا یکی از آنها پزشک نیز می باشد و براورژانس بودن این بررسیِ تشخیصی تأکید می کند، باز منشی توجهی به این امر نکرده و بیمار برای بیش از دو ساعت معطل می شود در اواخر این مدت زمانِ انتظار، بیمار به صورت ناگهانی دچار دیسترس تنفسی و افت ناگهانی سطح هوشیاری می گردد که بلافاصله به اورژانس همان بیمارستان منتقل و تحت CPRقرار می گیرد که متأسفانه بی نتیجه بوده و بیمار مذکور در کمال ناباوری در جلوی چشمان بهت زده خانواده فوت می نماید خانواده مذکور نسبت به فوتِ بیمارِ خود، ازبیمارستان مذکورو مسئول فنی بخش رادیولوژی و پزشک رادیولوژیست مربوطه طرح شکایت می کنند و پرونده ای در این خصوص در مراجع ذیربط تشکیل می گردد. گرچه بروز ترومبو آمبولی در چنین بیماری در پاره ای موارد امری اجتناب ناپذیر می باشد ولی مسلماً اگر این بیمار در اسرع وقت سونوی داپلر می شد و بلافاصله به ICU منتقل می گردید و تحت درمان اورژانس قرار می گرفت احتمال زنده ماندن وی وجود داشت در چنین حالتی اگر باز هم این رخداد تلخ روی میداد جای هیچگونه گله مندی برای همراهان بیمار باقی نمی ماند. اگر از نتیجه تلخ این پرونده بگذریم شاید بتوان چنین نتیجه گرفت که پزشکان محترم معالج موظفند مفهوم کلمه اورژانس را به کلیه کادردرمانی تحت فرمان خود آموخته و ایشان را مجاب به ارائه سریع و بی چون و چرای خدمات پزشکی به بیماران اورژانس، خارج از هر گونه نوبت و هرگونه چون و چرا نمایند.