بیمار آقای میانسالی است که با علایم استفراغ، درد اپیگاسترو رنگ پریدگی به همراه ضعف و بی حالی در ساعت 3 بامداد به اورژانس بیمارستانی در یکی از شهرستانهای کشورمان مراجعه می نماید در معاینه ای که توسط پزشک اورژانس به عمل می آید بیمار کمی تاکیکارد است ولی فشار خون وی نرمال می باشد پزشک با شک احتمالی به MI با پزشک متخصص قلب آنکال تماس می گیرد که با دستور شفاهی متخصصِ قلبِ خواب آلود و با تشخیص پپتیک اولسر درمان برای بیمار آغاز می شود ولی بعد از یک ساعت به دلیل عدم ایجاد علایم بهبودی در وی و حتی تشدید درد فشارنده در اپیگاستر بیمار، که با تعریق فراوان همراه شده است ، پزشکِ اورژانس بیمار را به CCU منتقل می نماید و برای بیمار درخواست بررسی سطح آنزیمهای قلبی می شود اما بلافاصله بعد از گرفتن نمونه مذکور، بیمار arrest کرده و علی رغم CPR طولانی فوت می نماید. چنین اتفاق ناگواری بارها تکرار شده است و این در حالی است که همه ما پزشکان آموخته ایم که انفارکتوس میوکارد ممکن است با علایم غیر اختصاصی از جمله درد ریفرال خودنمایی نماید بی شک هر دو پزشک یاد شده در پرونده بالا به نکته فوق آگاهی داشته اند پس مشکل در بی اطلاعی ایشان نبوده است. باید دانست که هر بیماری با سابقه و قصه مخصوص به خود به پزشک مراجعه می نماید و هرگز تشخیص بیماری بر روی پیشانی وی نوشته نشده است تا به آسانی مشکل بیماری وی قابل حل باشد اما در هر صورت هر بیمار، تشخیصی دارد که در شرح حال و معاینه وی نهفته است و این پزشک است که باید با هنر، دانش، تجربه و بصیرت خود آن را کشف نماید زمانی که هنوز انفارکتوس میوکارد در چنین بیماری رد نشده است ، فکر کردن به اولسرپپتیک و رها کردن بیمار به امید پاسخ دادنِ بیمار به آنتی اسید کاری بس خطاست. بنابراین در برخورد اولیه با یک بیمار ، باید ابتدا به فکر بیماریهای شایع و خطرناکی که قابل درمان هستند بود و به علایم و نشانه های هشدار توجه کافی مبذول داشت تا در صورت وجود یا بروز عارضه، اقدامات بجا و به موقع صورت گیرد از طرف دیگر پذیرفتن دستور شفاهی از یک پزشک خواب آلود که بیمار را معاینه نکرده است و در گیر مشکل بیمار نیست امری خطا و غیر حرفه ای می باشد که گاه ممکن است باعث بروز یک فاجعه گردد. بر گرفته از کتاب رمزگشایی حکیمانه پزشکان نوشته دکتر عبدالله کریمی