یکی از همکاران روانپزشک می گفت، بیماری به وی مراجعه نموده است که نیاز به بستری در بخش روانپزشکی دارد ولی حاضر به بستری نیست! آیا می توان چنین بیماری را به زورو علی رغم میل وی بستری نمود؟ این مسئله را باید از چند بُعد مورد بررسی قرار داد حالت اول: فرد دچارآن دسته از اختلالات روحی روانی است که از شدت چندان زیادی برخوردار نیست و احتمال ایجاد خطر برای خود یا دیگران مطرح نمی باشد مسلماً چنین فردی می تواند شخصاً نسبت به بستری یا ترخیص خود تصمیم بگیرد برای مثال می توان به بیماری با اختلالت وسواسی اشاره نمود در این حالت ارتباط فرد با واقعیت برقرار است و فرد از آگاهی و بینش قابل قبولی برخوردار است پس خود شخصاً می تواند برای خودش تصمیم بگیرد حتی اگر به بیماری خود بینش لازم را نداشته باشد و اصلاً خود را بیمار نداند! حالت دوم وضعیتی است که بیمار دچار آن دسته از اختلالات روحی و روانی می باشد که ارتباط خود را با واقعیت از دست داده و ممکن است بر اثر چنین مشکلاتی به خود و یا دیگران آسیب وارد نماید برای مثال بیمار اسکیزوفرنی که در حمله حاد بیماری می باشد و توهمات وسوسه انگیز مبنی بر خودکشی یا دیگر کشی دارد مسلماً ترخیص چنین بیماری به درخواست شخصی، می تواند باعث ایجاد مشکلات قانونی برای پزشک گردد. حالت سوم وضعیتی شبیه به مورد دوم است یعنی در عین حال که بیمار دچار وضعیت روحی و روانی مناسبی نبست ولی همراه یا همراهانی دارد که ایشان وظیفه قانونی مراقبت و محافظت از وی را بر عهده دارند .در چنین حالتی که خود بیمار قادر به تصمیم گیری صحیح و منطقی نیست این اولیای بیمار هستند که می توانند به جای بیمار تصمیم بگیرند و مسلماً طرح درخواست ترخیص بیمارروانی از طرف "ولی بیمار" می تواند مورد موافقت کادر درمانی قرار گیرد مبنی بر اینکه ولی بیمار مسئولیت مراقبت از بیمار و کلیه خطرات ناشی از آن را بر عهده بگیرد اما سوال اساسی این است که چه فرد یا افرادی قانوناً می توانند چنین رضایتی را بدهند و بیمار را ترخیص کنند این افرا به ترتیب عبارتند از پدر ، جّد پدری وبعد فرزندان واجد صلاحیت قانونی و در نهایت اولیای قانونی هر فرد یعنی فرد یا افرادی که از طرف قانون وظیفه مراقبت و محافظت از دیگری را بر عهده گرفته اند.