هفته گذشته با پرونده ای روبرو شدم که درس بزرگی برای من داشت؛ بد ندیدم که این مورد را با شما خوانندگان گرامی درمیان بگذارم بانوی جوانی به دلیل کاهش وزن ، ضعف و بی حالی و خونریزی گوارشی به پزشک مراجعه می نماید و در بررسی های به عمل آمده مشخص می گردد که مبتلا به سرطان دستگاه گوارش است بلافاصله تحت درمان جراحی و کولکتومی قرار می گیرد و متعاقب آن شیمی درمانی نیز دریافت می دارد اما متأسفانه بیماری تحت کنترل در نیامده و با عود مجدد و متاستاز به دیگر اعضای بدن وضعیت بسیار اسفناکی برای بیمار و خانواده وی ایجاد می گردد. پزشک با علم به اینکه دیگر کاری برای این بیمار نمی توان انجام داد خود را از گردونه درمان بیمار حذف می نماید و با توجه به نزدیک شدن تعطیلات عید با قصد سفر به خارج، بیمار را به یکی دیگر از همکاران خود می سپارد و متأسفانه این همکار نیز بدون توجه به وضعیت روحی و روانی بیمار و خصوصاً خانواده وی به صورت تلفنی دستوراتی را صادر می نماید و در کل تعطیلات تنها یک بار بر بالین بیمار حاضر می گردد و در این یکبار ویزیت نیز حاضر به پاسخ دادن به پرسشهای خانواده نمی گردد در نهایت بیمار در آخرین روزهای فروردین ماه جان به جان آفرین تسلیم می نمایدو از درد و رنج جانکاه خلاص می شود اما بی تفاوتی ظاهری و بدون غرض پزشکان معالج باعث آزردگی شدید خانواده بیمار شده که این امر باعث طرح شکایت از جانب ایشان می گردد. یک روز پای درد دل این خانواده داغدیده نشستم و صبورانه گله مندی ایشان را شنیدم. تمامی مشکلات از عدم ارتباط صحیح کادر درمانی، خصوصاً پزشک معالج با بیمار و خانواده وی بود یکی از بزرگان پزشکی کشور میگفت: یک پزشک باید در غم و درد بیمارش شریک باشد.مسلماً در چنین بیمارانی که علم پزشکی ناتوان از درمان است و عملاً هیچ کاری برای بیمارمان نمی توانیم بکنیم عاقلانه ترین و منطقی ترین کار کاهش آلام بیمار و همراهان وی و اظهار همدردی با ایشان است شاید اگر همکاران عزیزما در این پرونده، تنها چند دقیقه ای زمان صرفِ شنیدن صحبتهای این خانواده پریشان می نمودند و با ایشان اظهار مدردی می کردند و خود را نسبت به چنین امری مسئول و دلواپس نشان می دادند نه تنها دستورات و تعالیم اخلاقی را رعایت کرده بودند بلکه مانع از طرح شکایت از خود در مراجع قضایی و انتظامی می شدند