پاره ای از همکاران معتقدند که احراز هویت بیمار، وظیفه پزشک نیست و ما تنها وظیفه درمان بیماران را بر عهده داریم و احراز هویت یک امر حقوقی و بعضاً پلیسی است که ربطی به ما ندارد. اما در مواردی احراز هویت بیمار ضروری است از جمله در زمان صدور گواهی که لزوماً باید از هویت فردی که برای وی گواهی صادر می گردد آگاه باشیم. همچنین در امر درمان بیماران نیز باید پزشک و کادردرمانی بیمار خود را دقیقاً بشناسند و بر اساس هویت فرد و بیماری وی اقدامات درمانی را برای وی انجام دهند. این امر درمواردی بسیار مهم و حیاتی است به گونه ای که گاه بی توجهی های سهوی و کوچک ،می تواند باعث بروز فجایع بزرگ گردد . به دو مثال زیر توجه نمایید: 1. دو بیمار با فامیل یکسان (هر دو حسینی) در یک مرکز طب هسته ای پذیرش می شوند و قرار است که آقای حسینیِ اول تحت درمان با "ید رادیواکتیو" و آقای حسینیِ دوم تحت اسکن قلبی قرار گیرد که به اشتباه ید رادیواکتیو بیمار اول توسط تکنسین به بیمار دوم داده میشود و بر اثر این اشتباه بیمار دچار هیپوتیروئیدی می گردد و بیماربعد از آگاهی از علت ایجاد هیپوتیروئیدی اقدام به طرح شکایت از پزشک و تکنسین می نماید که در نهایت پزشک به عنوان مسئول فنی آن مرکز درمانی به همراه تکنسین مربوطه محکوم می گردند. 2. در بخش خون یک مرکز درمانی ، برای دو بیمار در یک اتاق خون تجویز شده است وپرستار مسئول بدون توجه دقیق به شماره تخت و هویت بیماران و نوع بیماری آنها به اشتباه کیسه های خون را جابجا وصل می کند و یک فاجعه رخ می دهد..... راهکاری که به نظر مناسب می رسد این است که قبل از حضور بر بالین بیمار مشخصات وی را از روی پرونده بالینی وی دانسته و در زمان حضور بر بالین وی این مشخصات را به طریقی به او اعلام نماییم مسلماً اگر بیمار را با فرد دیگر اشتباه گرفته باشیم خود بیمار ما را راهنمایی خواهد کرد و چنین روشی می توان از بروز حوادث جبران ناپذیر جلوگیری نماید. برای مثال وقتی بر بالین بیماری که نام وی در پرونده بالینی "حسن حسینی" ثبت شده است حاضر می شویم چنین می گوییم: سلام آقای حسینی ! و بعد از خوش و بش اولیه ادامه می دهیم :خوب آقای حسن حسینی؛ حال شما چطور است؟ و......